Ze liepen het dek op. Alle gebouwen en rook waren verdwenen, en het schip bevond zich op een uitgestrekte zee, fris en helder maar vaag in het ochtendlicht.

Ze waren vertrokken uit de stad die in de modder lag. Een heel dunne silhouet strekte zich uit aan de horizon, amper sterk genoeg om het gewicht van een verre stad te dragen, die er nog steeds op lag. Ze waren vrij van paden, vrij van mensen, en een gedeeld gevoel van bevrijding vulde hen allemaal.

Het schip bewoog gestaag door kleine golven die haar bespatten en daarna wegebden als bruisend water, waarbij aan elke kant een spoor van belletjes en schuim achterbleef. De doffe oktoberlucht erboven was licht gesluierd, alsof door rook van een vuur, en de lucht was heerlijk zout en fris. Het was zelfs te fris om stil te blijven staan.

Mevrouw Brown pakte de arm van haar man, en terwijl ze wegliepen, was het duidelijk aan de manier waarop haar gekantelde wang naar hem opstak dat ze iets persoonlijks met hem wilde delen.